تکذبیه سفارت کبری! (قسمت 2)

دولت مردمی است؟ یا مردم دولتی است؟

در قسمت اول "تکذبیه سفارت"، سفارت گفته آمدیم که پشت هدر درب و وازه ای، هر گوشه و بیشه سفارت، مردم صف اندر صف اند. از هر کدام که بی­پرسی از کجا آمدی؟ 90% شان از استان­­های دور ایران، سرگردان کارهای خیلی جزئی که با یک راهنمایی تلفنی از دها ساعت بی­کاری و سرگردانی، از هدر رفتن هزاران تومان مبالغ انگفت هزینه­های نامربوط، جلوگیری به عمل می آید. به عنوان نمونه؛ دها نفر، دنبال یک شایعه کاذبه "اعزام کارگر به ژاپان" از راهای و شهرستانهایی دور ایران، با ترس وحشت و نگرانی از رد مرز شدن ... خود شان را به سفارت تهران رسانده اند ...

آیا "سفارت محترم افغانستان" با راه انداختن دو خط تلفن و اطلاع رسانی درست، نمی­تواند از آن همه ضرر و زیان های ملی مردم جلو گیری به عمل آورد ؟

جواب های مختلف از افواه مردمی می­شنوی که سرراسترش این است : سفارت از این بازار آشفته و "آب گیل آلود" و سرگردانی مردم، می خواهد ماهی اقتصادی بی گیرد و مردم را می چاپند. لذا سوال دیگر پیش می آید که :

دولت مردمی است؟ یا مردم دولتی است؟

... بر اساس تبلغات و انتخابات ... شب و در بلند گویی دموکراسی گرایی دمیده می شود؛ اگر از دولتیان پرسیده شود، خیلی "با آب و تاب"، "دموکراسی" را برخ ما می­کشند ... ولی اگر به عمل کرد سران دولت و دولتیان، کمی دقت شود، قسمت دوم راست و درست می­نماید. ما را بحث در الفاظ نیست، این دولت را شما چه نامی می­نهید.

 پاسخ این سوال که دولت افغانستان در خدمت مردم است یا مردم در خدمت دولتیان؟ یعنی مردم وسیله در آمد دولت مردان نابخرد افغانی هستند؟ تاریخ صد ساله افغانستان، گواه و جواب روشن این سوال است.

شما تصور نمایید، افغان­های از شیزار و اصفهان و بندر عباس .... بدون هیچ مدرک قانونی – اقامت و عبور و مرور- در ایران راهی سفارت کبرای افغانستان شده است و خود شان را به سفارت رسانده و کارهای شان روزها و هفته ها معطلی داشته باشند، این­ مردم سرگردان، شب ها در کجا به سر می­برند؟ گذشته از هزینه سرسام آور مسافر خانه­های تهران؛ اصلاً افغان های فاقد مدرک قانونی را مسافرخانه ها جا نمی دهند. این جزء بخش نامه قانونی ای مسافرخانه ها و هتل ها است. به خاطر اهمیت امنیتی این امر، اماکن از طرف دولت موظفند که مسافرخانه­ها را از جهات مختلف برسی کند، بویژه از طرف "شب­" برسی دقیق تری دارند؛ لذا مأمورین نهاد فوق، روی مسافرین خارجی هتل و مسافرخانه دقت و حساسیت بیشتری دارند، که مبادا تخلفات از ناحیه صاحبان اماکن اقامتی پیش بیاد. در صورت مشاهده مسافرین خارجی فاقد مدرک اقامتی را رد مرز، صاحبان اماکن اقامتی را هم مجازات خواهد کرد. با این حساب شما دقت نمایید، هموطنان مظلوم ما که که از استان های دور ایران، چه بسا با خانواده و فرزندان کوچک و بزرگ شان، راهی سفارت می شوند چه وضع حال اسفناک دارند.

باور نمایید! هیچ مقام و دولت مرد افغانی به فکر این مردم نیستند. در حال آن که در ایران، سفارت هیچ دولتی به اندازه سفارت افغانستان مراجعین ندارد. در یک کلام میتوان گفت : سفارت افغانستان، از پر مراجعه ترین سفارت های جهان در ایران محسوب می شود.

راه حل !!

راه حل آسان است، کجا آن دل که به حال این مردم مظلوم ، سرگردان و نگران افغانستان بی­سوزد.

الف: فقط کافی دو قونسول در دو استان ایران همانند اصفهان و بندر عباس یا در یکی استان های دور تر از تهران اجاد نماید. صد ها کلومتر راه نزدیک می شود و ملیونها تومان از هزینه های کاملاً نابجای مردم کاسته می شود.

ب: حد اقل، به تعداد کار مندان بخش های پرمراجعین سفارت بیافزایند؛

ج: آن که خیلی مهیم می نماید، نظارت کاری به کار کارمندان، و ساعت های کاری کارمندان است، چه بسا کارمندان سفارت که می باید ساعت هشت صبح – اگر مطابق وقت رسمی ایران باشد که ساعت 5/7 – سرکار شان باشند، ساعت های نُه یا ده می آیند و ساعت دو هم تعطیل می کنند. پس با نظارت ساعت کاری کارمندان و برسی ساعات کاری مفید آنان، مسائل مشکلات زیادی را از دوش این مردم مظلوم و فقیر، برداشته می شود.

د: بسیاری از کارهای که اصلاً از نظر قانون بین الدول، ربطی به سفارت ندارد؛ لذا دولت و نهادهای دولتی ایران به چنین نامه ها و معرفی نامه ها، اهمیت و احترام قائل نستند؛ بان آن وجود ولی سفارت از مراجعه مردم استقبال کرده و نامه ها و معرفی نامه های را در قبال هزینه، در دست مردم می دهند، از آن جمله نامه خروجی برای مهاجرین فاقد مدرک و معرفی آنها به اوردگاه های مرزی ایران، جهت اخراج از ایران می­باشد که اصلاً وجه­ای قانونی ندارد. لذا دارنده نامه سفارت و کسی که بدون "معرفی نامه" و "نامه خروجی" سفارت، به اوردگاه خروج مرزی ایران به زور آورده شده اند یا به رضا آمده اند، هیچ فرق ندارند؛ هر دو دسته باید هزینه های مختلف را پرداخت کنند، هر دو دسته برای هرچه زودتر رسیدن نوبت خروج شان از اوردگاه کار اجباری کنند ...

حال آن که دارندگان نامه سفارت، هزینه های اضافی ذیل را باید پرداخت کنند:  اولاً باید یک وقت زیاد را برای اخذ نامه از سفارت مصرف کنند و پول گزاف را به عنوان مالیه نامه سفارت یا قونسول گری ، بی­پردازند؛

ثانیاً؛ هزینه های تاکسی از جلو سفارت و قونسولگری مشهد تا اوردگاه را هم به خرج شان بیافزایند ... .

اگر سفارت، چشم داشت به چنی پولهای نداشته باشد، فقط با دو کلمه راهنمایی ساده می توانند، از وقت و هزینه و سرگردانی های زیاد مردم بی­کاهند.

 یک تذکر خیلی مهیم !: در پول دادن به سفارت و هیچ نهاد دولتی افغانستان، عجله نکنید!. زیرا در صورت وارز نمودن پول اشتباهی در قبال یک کاری که بعدًا متوجه شوید که اشتباه کرده اید، برگرداندن و خارج کردن آن پول از صندق سفارت و دولت افغانستان، کار بس مشکلی است که اگر خدای نخواسته چنین اتفاق برای شما پیش بیاید، سعی کنید، با کارمند بخش تمام کمال همکاری را داشته باشید؛ اگر همکاری بخش سودی به حال شما نداشته باشد، از خیر بدست آوردن پول تان بگذرید.

تکذبیه سفارت کبری! (قسمت 2)

دولت مردمی است؟ یا مردم دولتی است؟

در قسمت اول "تکذبیه سفارت"، سفارت گفته آمدیم که پشت هدر درب و وازه ای، هر گوشه و بیشه سفارت، مردم صف اندر صف اند. از هر کدام که بی­پرسی از کجا آمدی؟ 90% شان از استان­­های دور ایران، سرگردان کارهای خیلی جزئی که با یک راهنمایی تلفنی از دها ساعت بی­کاری و سرگردانی، از هدر رفتن هزاران تومان مبالغ انگفت هزینه­های نامربوط، جلوگیری به عمل می آید. به عنوان نمونه؛ دها نفر، دنبال یک شایعه کاذبه "اعزام کارگر به ژاپان" از راهای و شهرستانهایی دور ایران، با ترس وحشت و نگرانی از رد مرز شدن ... خود شان را به سفارت تهران رسانده اند ...

آیا "سفارت محترم افغانستان" با راه انداختن دو خط تلفن و اطلاع رسانی درست، نمی­تواند از آن همه ضرر و زیان های ملی مردم جلو گیری به عمل آورد ؟

جواب های مختلف از افواه مردمی می­شنوی که سرراسترش این است : سفارت از این بازار آشفته و "آب گیل آلود" و سرگردانی مردم، می خواهد ماهی اقتصادی بی گیرد و مردم را می چاپند. لذا سوال دیگر پیش می آید که :

دولت مردمی است؟ یا مردم دولتی است؟

... بر اساس تبلغات و انتخابات ... شب و در بلند گویی دموکراسی گرایی دمیده می شود؛ اگر از دولتیان پرسیده شود، خیلی "با آب و تاب"، "دموکراسی" را برخ ما می­کشند ... ولی اگر به عمل کرد سران دولت و دولتیان، کمی دقت شود، قسمت دوم راست و درست می­نماید. ما را بحث در الفاظ نیست، این دولت را شما چه نامی می­نهید.

 پاسخ این سوال که دولت افغانستان در خدمت مردم است یا مردم در خدمت دولتیان؟ یعنی مردم وسیله در آمد دولت مردان نابخرد افغانی هستند؟ تاریخ صد ساله افغانستان، گواه و جواب روشن این سوال است.

شما تصور نمایید، افغان­های از شیزار و اصفهان و بندر عباس .... بدون هیچ مدرک قانونی – اقامت و عبور و مرور- در ایران راهی سفارت کبرای افغانستان شده است و خود شان را به سفارت رسانده و کارهای شان روزها و هفته ها معطلی داشته باشند، این­ مردم سرگردان، شب ها در کجا به سر می­برند؟ گذشته از هزینه سرسام آور مسافر خانه­های تهران؛ اصلاً افغان های فاقد مدرک قانونی را مسافرخانه ها جا نمی دهند. این جزء بخش نامه قانونی ای مسافرخانه ها و هتل ها است. به خاطر اهمیت امنیتی این امر، اماکن از طرف دولت موظفند که مسافرخانه­ها را از جهات مختلف برسی کند، بویژه از طرف "شب­" برسی دقیق تری دارند؛ لذا مأمورین نهاد فوق، روی مسافرین خارجی هتل و مسافرخانه دقت و حساسیت بیشتری دارند، که مبادا تخلفات از ناحیه صاحبان اماکن اقامتی پیش بیاد. در صورت مشاهده مسافرین خارجی فاقد مدرک اقامتی را رد مرز، صاحبان اماکن اقامتی را هم مجازات خواهد کرد. با این حساب شما دقت نمایید، هموطنان مظلوم ما که که از استان های دور ایران، چه بسا با خانواده و فرزندان کوچک و بزرگ شان، راهی سفارت می شوند چه وضع حال اسفناک دارند.

باور نمایید! هیچ مقام و دولت مرد افغانی به فکر این مردم نیستند. در حال آن که در ایران، سفارت هیچ دولتی به اندازه سفارت افغانستان مراجعین ندارد. در یک کلام میتوان گفت : سفارت افغانستان، از پر مراجعه ترین سفارت های جهان در ایران محسوب می شود.

راه حل !!

راه حل آسان است، کجا آن دل که به حال این مردم مظلوم ، سرگردان و نگران افغانستان بی­سوزد.

الف: فقط کافی دو قونسول در دو استان ایران همانند اصفهان و بندر عباس یا در یکی استان های دور تر از تهران اجاد نماید. صد ها کلومتر راه نزدیک می شود و ملیونها تومان از هزینه های کاملاً نابجای مردم کاسته می شود.

ب: حد اقل، به تعداد کار مندان بخش های پرمراجعین سفارت بیافزایند؛

ج: آن که خیلی مهیم می نماید، نظارت کاری به کار کارمندان، و ساعت های کاری کارمندان است، چه بسا کارمندان سفارت که می باید ساعت هشت صبح – اگر مطابق وقت رسمی ایران باشد که ساعت 5/7 – سرکار شان باشند، ساعت های نُه یا ده می آیند و ساعت دو هم تعطیل می کنند. پس با نظارت ساعت کاری کارمندان و برسی ساعات کاری مفید آنان، مسائل مشکلات زیادی را از دوش این مردم مظلوم و فقیر، برداشته می شود.

د: بسیاری از کارهای که اصلاً از نظر قانون بین الدول، ربطی به سفارت ندارد؛ لذا دولت و نهادهای دولتی ایران به چنین نامه ها و معرفی نامه ها، اهمیت و احترام قائل نستند؛ بان آن وجود ولی سفارت از مراجعه مردم استقبال کرده و نامه ها و معرفی نامه های را در قبال هزینه، در دست مردم می دهند، از آن جمله نامه خروجی برای مهاجرین فاقد مدرک و معرفی آنها به اوردگاه های مرزی ایران، جهت اخراج از ایران می­باشد که اصلاً وجه­ای قانونی ندارد. لذا دارنده نامه سفارت و کسی که بدون "معرفی نامه" و "نامه خروجی" سفارت، به اوردگاه خروج مرزی ایران به زور آورده شده اند یا به رضا آمده اند، هیچ فرق ندارند؛ هر دو دسته باید هزینه های مختلف را پرداخت کنند، هر دو دسته برای هرچه زودتر رسیدن نوبت خروج شان از اوردگاه کار اجباری کنند ...

حال آن که دارندگان نامه سفارت، هزینه های اضافی ذیل را باید پرداخت کنند:  اولاً باید یک وقت زیاد را برای اخذ نامه از سفارت مصرف کنند و پول گزاف را به عنوان مالیه نامه سفارت یا قونسول گری ، بی­پردازند؛

ثانیاً؛ هزینه های تاکسی از جلو سفارت و قونسولگری مشهد تا اوردگاه را هم به خرج شان بیافزایند ... .

اگر سفارت، چشم داشت به چنی پولهای نداشته باشد، فقط با دو کلمه راهنمایی ساده می توانند، از وقت و هزینه و سرگردانی های زیاد مردم بی­کاهند.

 یک تذکر خیلی مهیم !: در پول دادن به سفارت و هیچ نهاد دولتی افغانستان، عجله نکنید!. زیرا در صورت وارز نمودن پول اشتباهی در قبال یک کاری که بعدًا متوجه شوید که اشتباه کرده اید، برگرداندن و خارج کردن آن پول از صندق سفارت و دولت افغانستان، کار بس مشکلی است که اگر خدای نخواسته چنین اتفاق برای شما پیش بیاید، سعی کنید، با کارمند بخش تمام کمال همکاری را داشته باشید؛ اگر همکاری بخش سودی به حال شما نداشته باشد، از خیر بدست آوردن پول تان بگذرید.